Akwarele to jedna z trudniejszych technik malarskich. Wodne, niekryjące farby wymagają niezwykłej precyzji, ponieważ praktycznie uniemożliwiają korektę podjętych zamysłów i wykonanych w ślad za nimi ruchów pędzla. W tym kontekście dzieła Joanny Winiarskiej zaskakują lekkością i doskonałością w oddaniu form, głębi przestrzeni, a niekiedy nawet lekko wyczuwalnej gęstości powietrza. Czasami artystce udaje się oddać rzeczy w malarstwie niezwykle trudne – świetlistość brzasku, żarzenie się wieczornego nieba czy rozproszenie kształtów i światła w mlecznej mgle. Wówczas jej prace przywodzą na myśl obrazy Williama Turnera.

Joanna Krystyna Winiarska była samoukiem. Urodziła się w 1941 r. w Warszawie, w rodzinie prawniczej. Z liceum im. Narcyzy Żmichowskiej, do którego uczęszczała, wyniosła znajomość języka francuskiego oraz miłość do sztuki i kultury Francji. Była absolwentką Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i niestety – niedoszłą studentką Akademii Sztuk Pięknych. Całe życie, gdziekolwiek mogła, gdy znajdowała chwilę wolnego czasu malowała akwarele, poznając tajniki warsztatu z podręczników malarstwa. Kochała pola, lasy, łąki i morze, i to właśnie natura jest podstawową tematyką jej prac. Malowała miejsca, w których dobrze się czuła – Dębki nad morzem z łąkami i szeroką, piaszczystą plażą oraz podwarszawskie lasy, w tym szczególnie Las Chojnowski, na skraju którego mieszkała przez 19 lat. Nie lubiła miasta z jego gwarem i gęstą zabudową. Lubiła przestrzeń. Mogła godzinami chodzić po plaży i patrzeć w morze. Choć była osobą emocjonalną, w jej akwarelach nie odbijają się skrajne i silne emocje, które nią targały. Znajdujemy w nich spokój i harmonię. Jej prace wystawiane są po raz pierwszy, ponieważ nigdy o ich prezentację nie zabiegała.

Zmarła w 2019 r. Jej wnuczka, Marysia Karnkowska, studiuje obecnie na III roku, na Wydziale Grafiki ASP w Warszawie, realizując tym samym niespełnione marzenie Babci.

Kuratorki wystawy: Edyta Markiewicz-Brzozowska i Hanna Kaniasta